برای هفته‌ها، آمریکایی‌ها با انباشت کالاهای ضروری و کمبود همه چیز، از دستمال توالت گرفته تا مواد ضدعفونی‌کننده دست، با ابهام پیرامون همه‌گیری گسترده ویروس کرونا کنار می‌آیند.
در عین حال، خریداران از این فکر آرامش‌بخش نیز احساس آرامش کرده‌اند که یک غذای راحت آماده و به اندازه کافی رضایت‌بخش در فریزر خود قرار داده‌اند: پنیر پیتزا بسته ای پیتزای یخ‌زده. به گفته شرکت تجزیه و تحلیل داده IRI، آمریکایی ها در ماه مارس 275 میلیون دلار پیتزا منجمد خریداری کردند که نسبت به مدت مشابه سال قبل 92 درصد افزایش داشت.
و برای خریداران مدرن، منطقی است پر کردن فریزر خود با پیتزاهای نان فرانسوی منجمد DiGiorno، Red Baron و Stouffer می‌تواند یک مهلت بسیار ضروری را از پخت و پز ایجاد کند و معمولاً ارزان‌تر از بیرون‌رفته است.
اما پیتزا یخ زده همیشه یک گزینه نبود. در اینجا آمده است که چگونه به یک کالای اصلی آمریکایی و یک تجارت چند میلیارد دلاری تبدیل شد.
دنیایی بدون پیتزا یخ زده
در دهه 1950 بود که خرید پیتزای یخ زده از خواربارفروشی به گزینه ای برای خریداران آمریکایی تبدیل شد. در اوایل دهه 1950 آمریکا، پیتزا اخیراً به طور گسترده ای محبوب شده بود.
(مهاجران ایتالیایی این غذا را در حدود سال 1900 به ایالات متحده آوردند، اما تنها پس از جنگ جهانی دوم با اکثریت جمعیت شروع شد)، و به طور کلی شام های یخ زده این کار را نکردند.
اصلاً وارد این تصویر شوید تا اینکه آمریکایی‌های بیشتری در دهه‌های 1940 و 1950 شروع به خرید فریزرهای خانگی کردند.
در اوایل سال 1950، صاحبان رستوران پیتزا در ایالات متحده شروع به ارائه پیتزاهای یخچالی برای مشتریان خود کرده بودند تا در خانه خود بپزند.
در ژوئن 1950، نیویورک تایمز نوشت که روند استفاده از پیتزاهای یخچالی و «آماده برای طبخ» اخیراً در بوستون رایج شده است و منجر به این شد که یک نانوای نیویورکی به نام لئو گیفر، پیتزاهای مشابهی را در شهر خود به قیمت 49 سنت بفروشد. هر یک.
در همان زمان، برخی از صاحبان رستوران‌ها شروع به فروش نسخه‌های منجمد پیتزاهای خود کردند که می‌توانستند بیشتر از پیتزاهای یخچال‌دار نگهداری کنند و به مشتریانی بفروشند که می‌خواهند آن‌ها را در خانه بپزند.
در سال 1950، مردی به نام جوزف بوچی در فیلادلفیا اولین پتنت رسمی پیتزای منجمد را با عنوان “روش درست کردن پیتزای منجمد” به ثبت رساند.
در آن درخواست ثبت اختراع، بوچی به مسائل مربوط به خمیر پیتزا با انجماد سریع اشاره می کند، از جمله نیاز به حذف رطوبت اضافی که “آن را خیس و نامطلوب می کند.
” با استفاده از “عامل آب بندی خوراکی” برای جلوگیری از نفوذ سس گوجه فرنگی به خمیر هنگام پخت. متأسفانه، همه حدس می زنند.
که بوچی در نهایت با پتنت خود چه کرد، زیرا در زمان اعطای آن در سال 1954، کسب و کارهای مختلف قبلاً چند سالی بود که پیتزاهای یخ زده را در قفسه های مواد غذایی ایالات متحده قرار می دادند.
